معنی سرزمین و میهن

آب و خاک

خاستگاه

وطن، زادبوم، خانمان

خاستگاه، وطن

میهن. [هََ] (اِ) وطن و مسکن و مقام و زادبوم و بنگاه و آرامگاه. (ناظم الاطباء). خانمان و وطن و زادبود. (از لغت فرس اسدی). جای آرام و بنگاه و زادبوم. زادبوم. (انجمن آرا) (آنندراج) (برهان). جای آرام و خان مان و زادبود. (فرهنگ اوبهی):
اگر دورم از میهن و جای خویش
مرا یار ایزد به هر کار بیش.
فردوسی.
|| خانه. (انجمن آرا) (آنندراج). خانه را گویند. (فرهنگ جهانگیری):
ز بهر یکی یار گم بوده را
برانداختم میهن و دوده را.
فردوسی.
که شاه جهان است مهمان تو
بدین بینوا میهن و مان تو.
فردوسی.
که چون او بدین جای مهمان رسد
بدین بینوا میهن و مان رسد.
فردوسی.
چو آمد بر میهن و خان خویش
ببردش به صد لاله مهمان خویش.
اسدی.
|| سامان. (ناظم الاطباء). || خویش. (لغتنامه ٔ اسدی). زن و فرزند و قوم و خویش و طایفه و قبیله. (ناظم الاطباء). زن و فرزند و قوم و قبیله و خان و مان. (برهان). قبیله. (انجمن آرا) (آنندراج). اهل بیت بود. (لغت فرس اسدی):
بگریند مر دوده و میهنم
که بی سر ببینند خسته تنم.
عنصری.
|| ارث و میراث و مال موروثی. (ناظم الاطباء). || کره و مسکه. || شیر گوسپند. (ناظم الاطباء) (برهان) (آنندراج). || (ص) خوش خوی. (برهان) (ناظم الاطباء).

میهن دوست. [هََ] (ص مرکب) که میهن خود دوست دارد. وطندوست. میهن پرست. میهن خواه. (از یادداشت مؤلف) و رجوع به میهن خواه شود.

میهن پرستی. [هََم ْ پ َ رَ] (حامص مرکب) صفت و عمل میهن پرست. وطن پرستی. وطن دوستی. میهن دوستی. وطنخواهی. و رجوع به میهن پرست شود.

میهن خواهی. [هََ خوا / خا] (حامص مرکب) صفت و عمل میهن خواه. رجوع به میهن خواه شود.

میهن خواه. [هََ خوا / خا] (نف مرکب) وطنخواه. میهن دوست. میهن پرست. (از یادداشت مؤلف).

میهن پرست. [هََم ْ پ َ رَ] (نف مرکب) میهن پرستنده. وطن پرست. میهن دوست. میهن خواه. وطن دوست. وطن خواه. که میهن خویش در حد پرستش دوست دارد. آن که به میهن خود عشق می ورزد. (از یادداشت مؤلف).

وطن، مسکن، مقام و زاد بوم و آرامگاه

(هَ) (اِ.) وطن، مسکن، بوم.

وطن،
[قدیمی] زادگاه، زادبوم،
[قدیمی] خانه،
[قدیمی] قبیله، خانمان،

زادبوم، زادگاه، مسقطالراس، موطن، مولد، وطن

میان وسط

478